Μια γυναίκα που προσπάθησε να θεραπευτεί από μια διατροφική διαταραχή εξομολογείται... Μια εβδομάδα μετά από τη στιγμή που τελείωσα τη θεραπεία μου για μια διατροφική διαταραχή, ζήτησα στο γιατρό μου, να μη μου αποκαλύψει το βάρος μου..
Εκείνη τη στιγμή στρέφει το βλέμμα του στο δικό μου και πολύ γαλήνια μου απαντάει.. : «Τη στιγμή που θα μπορέσεις να κοιτάξεις το νούμερο που λέει η ζυγαριά, θα έχεις θεραπευτεί! Απέτυχα..» Επτά χρόνια αργότερα, ακόμα δεν μπορώ να κοιτάξω τη ζυγαριά μου. Επίσης αρνούμαι να αγοράσω ολόσωμο καθρέφτη και αποφεύγω να βλέπω φωτογραφίες που να απεικονίζουν. Είναι αυτό το ιδανικό; Όχι. - Με νοιάζει; Όχι ακριβώς. - Έχω συνέλθει; Αρκετά. Τα μηνύματα που μας περνούν για το γυναικείο σώμα, προκαλούν σύγχυση σε μένα και φαντάζομαι σε πολλές γυναίκες σαν εμένα.
Χάστε βάρος, αλλά να έχουμε μεγάλο πισινό. Αλλάξτε τρόπο ζωής, αλλά αγαπήστε τον εαυτό σας με όλα του τα αρνητικά. Δημοσιεύουμε τις φωτογραφίες μας στα social media τονίζοντας το σώμα μας και ¨περιμένοντας¨ ένα like για να ανέβει το ηθικό μας. Και αυτό δεν γίνεται ποτέ.. Και όσοι μας γνωρίζουν νομίζουν ότι πλέον είμαστε καλά.
Ότι τώρα από ασχημόπαπιες γίναμε κύκνοι, ότι το ξεπεράσαμε!! Πολλές γυναίκες, μαζί και εγώ δε νιώθουμε έτσι. Αντί μετά από τόσα χρόνια να εκμηδενιστεί μέχρι και η τελευταία σκέψη για το ¨μισητό¨ σώμα μας, υπογράφουμε συνθήκες ειρήνης. Αντί να κλειδώσουμε μακριά τις διατροφικές διαταραχές, υπακούμε στις διαταγές τους. Το μίσος για το σώμα μας δεν φεύγει ποτέ, απλά λειτουργούμε αρκετά γρήγορα για να το ξεπερνάμε, στιγμιαία τουλάχιστον… Ακόμα και αυτό το συναίσθημα είναι ένα επίτευγμα για μας!
Σε μια εποχή, που καθιστά τόσο δύσκολο να υπάρχεις απλά μέσα στο σώμα σου, το να το αγαπήσεις είναι πολύ δύσκολη υπόθεση, πρόκληση θα έλεγα. Δυστυχώς όλα τα κινήματα και οι θεωρίες που θέλουν τις γυναίκες ευτυχισμένες δίνουν το μήνυμα ότι «η ζωή ξεκινά όταν αποδεχτούμε πλήρως την εμφάνιση μας». Και εμείς τι; Δεν θα είμαστε ποτέ ευτυχισμένες; Σε ένα βιβλίο που είχα διαβάσει τότε, μια ξένη συγγραφέας, ανέφερε πως το ¨μισητό¨ σώμα, εμποδίζει τις γυναίκες να αποκτήσουν εξουσία, να πετύχουν τους στόχους τους.. Λογικό! Κόμπλεξ λέγεται και δυστυχώς το δημιουργούν οι διατροφικές διαταραχές.
Και τώρα που το σκέφτομαι, μου έμενε καθόλου ενέργεια για να πετύχω τους στόχους μου ή την ξόδευα για να αγαπήσω το σώμα μου και την εμφάνιση μου;;; Προσπαθούσα να κάνω κάθε γεύμα μου μαγευτικό.. Με νέες συνταγές, με ωραία ατμόσφαιρα και έπειτα κοιτούσα τον εαυτό μου στον καθρέφτη για να βρω ¨κάτι¨ που θα με κάνει να γιορτάσω. Τέλος φορώντας σέξι εσώρουχα προσπαθώντας να νιώσω σέξι, συνειδητοποιούσα πόσο κουραστικά είναι όλα αυτά… πιο πολύ και από τη δίαιτα… πιο πολύ και από τη σκληρή προπόνηση….
Η πλειοψηφία των γυναικών που γνωρίζω δεν αγαπούν το σώμα τους. Πολλές από αυτές έχουν υγιείς σχέσεις, ικανοποιητική σεξουαλική ζωή και ιδανικές καριέρες. Και που είναι το παράδοξο; Ότι η εμφάνιση της γυναίκας μπερδεύεται με την προσωπικότητα της, με την ταυτότητα της. Και η ιστορία έχει ως εξής: αν μια γυναίκα δεν είναι ικανοποιημένη με την εμφάνιση της, δεν είναι ευτυχισμένη με τον εαυτό της. Ασφαλώς και δεν υποστηρίζω μια 'άσχημη εμφάνιση' , η απορρίπτω όλα αυτά τα αποφθέγματα ή τις καμπάνιες που αφορούν στην αποδοχή του σώματος μας. Αυτές όμως οι προσπάθειες μπορεί να είναι βοηθητικές όταν ενθαρρύνουν τις γυναίκες να αγαπούν τα σώματα τους γι αυτό που κάνουν παρά γι αυτό που είναι.
Όμως από το να προσπαθούμε να νιώσουμε καλά με το σώμα μας έτσι ώστε να νιώσουμε καλά και με τον εαυτό μας, πρέπει να δούμε καθαρά πως συνδέονται αυτά τα δυο. Το να αποδεχτούμε το πόσο μας απασχολεί το σώμα μας μπορεί να είναι τονωτικό, λυτρωτικό, να είναι η λύση αλλά το να σταματήσουμε να ασχολούμαστε τόσο μήπως είναι μια άλλη λυτρωτική λύση; Μπορεί να μην είμαι από αυτές που θεραπεύτηκαν, ή η κατάλληλη για να λέω τέτοια, ή αυτή με τον ωραίο λόγο και συνειρμό…
Είμαι σίγουρα όμως μια γυναίκα που ζει με μια διατροφική διαταραχή και πάντα θα προσπαθεί να καταλάβει το γιατί…… Η ιστορία βασίστηκε σε μία πρόσφατη συζήτηση με ένα άτομο που πάντα θα προσπαθεί να βγει από αυτό.
