Παρατηρώντας κανείς αυτές τις μέρες τις συζητήσεις που γίνονται στις παρέες, στα τηλεοπτικά κανάλια, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, καθώς και τις διαδηλώσεις, αφουγκράζεται πως στους περισσότερους ανθρώπους κυρίαρχο συναίσθημα είναι ο φόβος.
O φόβος φτάνει στο αποκορύφωμα του όταν είναι διάχυτος, διάσπαρτος, ασαφής, όταν δε συνδέεται με κάτι, όταν παραμένει αποσπασμένος από την πραγματικότητα και αιωρείται ελεύθερα, χωρίς σαφή αναφορά η αιτία. “Φόβος” είναι το όνομα που δίνουμε στην αβεβαιότητα μας, στην άγνοια μας για την απειλή και ότι πρέπει να κάνουμε – ότι μπορούμε και ότι δεν μπορούμε να κάνουμε – προκειμένου να τη σταματήσουμε καθ’ οδόν – ή να της αντισταθούμε, αν η αναχαίτιση ξεπερνά τις δυνάμεις μας (Zigmunt Bauman, "Ρευστός Φόβος") .
Ο φόβος ανήκει στα πρωτογενή συναισθήματα και είναι η δυσάρεστη αίσθηση που έχουμε όταν βρισκόμαστε μπροστά σε έναν άμεσο και συγκεκριμένο κίνδυνο. Η αίσθηση αυτή συνοδεύεται από ένα γνωστικό υπόβαθρο -το άτομο σκέφτεται ότι κινδυνεύει- και από σωματικές αντιδράσεις, όπως η ταχυπαλμία. Πολλές φορές ο φόβος καταφέρνει να μας προστατεύει από επικείμενους κινδύνους, καθώς μας ενεργοποιεί να δράσουμε. Όταν ο φόβος όμως γίνεται υπέρμετρος και παίρνει τη μορφή που περιγράφεται παραπάνω από τον Bauman, ενεργοποιούνται μηχανισμοί οι οποίοι οδηγούν σε αντίθετα αποτελέσματα από τα επιδιωκόμενα. Τέτοια αποτελέσματα στις μέρες μας φαίνεται να είναι η αδρανοποίηση, οι συγκρούσεις, ο διχασμός.
Η μόνη ελπιδοφόρα αρχή ενάντια στον αυξανόμενο και τελικά παραλυτικό φόβο είναι να τον διαπεράσουμε, μέχρι τις ρίζες του - γιατί ο μόνος ελπιδοφόρος τρόπος να τον αντιμετωπίσουμε απαιτεί να φανούμε αντάξιοι του καθήκοντος να κόψουμε αυτές τις ρίζες (Bauman). Ο φόβος είναι κοινός τόπος για όλους οπότε, αντί να μας χωρίζει, θα ήταν πιο σκόπιμο να μας ενώνει.
Η ομάδα του "συνδετήρα''
http://www.sundetiras.gr
